Een week die volledig bestond uit mijn werktrip naar Oeganda. In tegenstelling tot Kenia was de temperatuur voor mijn op winter ingestelde lijf een stuk comfortabeler. Oeganda is echt een geweldig land. Lees mee met mijn werkweek.
Maandag
Tja, wat doe ik zoal op een maandag? Blijkbaar heel veel als je het puntsgewijs uitschrijft 😉
– ontbijten met de beste marathonloper van Nederland (nee daar staat niet dat ik er mee heb geslapen, foei!). Het was hem of een groep Japanners.
– in de file staan onderweg naar de luchthaven van Eldoret
– in Nairobi bij terminal 2 aankomen na een binnenlandse vlucht (domestic), naar terminal 1 rijden met de taxi om er daar achter te komen dat een vlucht van Kenia naar Oeganda blijkbaar onder domestic valt en ik dus weer naar terminal 2 moet
– een uur in de brandende zon op de gratis luchthavenshuttle wachten terug naar terminal 2 (over 10 minuten is ie er echt hoor….)
– rondjes rijden tussen de vliegtuigen omdat de buschauffeur niet weet naar welk vliegtuig hij moet
– in de file staan in Kampala
– zwaaien naar mensen die naar mij zwaaien
– een platgewalste aap op de weg bestuderen vanuit de file
– gebeten worden door muggen
– geen malaria spullen bij me hebben
– googlen op malaria en nu denken dat ik dood ga
– luisteren naar de taxichauffeur die verteld over zijn 7 kinderen
– twee van zijn kinderen hebben inmiddels respectievelijk 3 en 5 vrouwen.
– deze twee kinderen zijn 14 en 17 jaar oud!!
– ik mag niet meerdere mannen hebben (seksistische discriminatie dus)
– me afvragen of een niet-sluitende balkondeur kwaad kan in het centrum van Kampala
Je ziet het, ik ben er maar druk mee 
😉
Overal bekijks
Dinsdag
Heel veel nieuwe indrukken vandaag. Het is mijn eerste keer dat ik in Oeganda ben. Op de één of andere manier klinkt het toch als een eng land (stomme media ook). De dag eerst begonnen met een meeting die vroegtijdig afgebroken werd. We moesten per se naar een veehouderij maar de eigenaar was chirurg en had een spoedoperatie dus nu moest de veearts mee maar die had er niet op gerekend dus het moest om 10 uur. Dus zo gezegd, we probeerden hem op te halen, maar hij was niet al te best in aanwijzingen geven. Na 1,5 uur aangekomen op zijn bedrijf (of eigenlijk was het vooral 1,5 uur luisteren naar zijn visie, mening en prestaties). Dezelfde 1,5 uur ook weer terug. Toen terug naar kantoor om spullen in te laden, maar er was van alles zoek. Inmiddels was het half 4. Toen eindelijk in de auto naar Fort Portal wat 6 uur rijden is. Dat werd dus in het donker rijden.
Bavianen in het regenwoud in Oeganda
Doodsangsten stond ik uit. Het is echt helemaal geen goed idee om in het donker de weg op te gaan in Oeganda, waarschijnlijk ook niet in Kenia of elk ander land waar mensen niet te zien zijn in het donker, wel op de weg lopen, gaten in de weg zo groot als je auto, vee wat onderweg naar huis is en mensen die je van de weg af rijden of hun lampen niet aan doen. Komen we in Fort Portal aan is er geen hotel geregeld dus staan we bij de Shell een half uurtje voor ons uit te staren, wachtend op iemand anders die ons ergens heen brengt waar we kunnen slapen. Ik heb niet vaak zulke ongeorganiseerde werkdagen waarbij ik zo lang op een dag voor me uit sta te staren en sta te wachten op… tja op wat eigenlijk? Maar het was wel een erg comfortabele manier om eens lekker voor me uit te staren. Alles gaat op z’n Afrikaans, dus ik ook.
Ik vraag me af of ze er ook echt frikandellen hebben
Woensdag
Een dag net als dinsdag. Behalve dat ik deze dag mijn meetings begon met een gebed door een non. Voor alles is een eerste keer. Wat ook een eerste keer was, was dat het ruikt naar de vlindertuin in Burgers ZOO als je door Oeganda rijdt. Best logisch natuurlijk aangezien Oeganda bestaat uit regenwoud, maar toch blijf ik denken dat ik in de Vlindertuin van Burgers ZOO ben.
Presentatie in Fort Portal
Donderdag
De chaos werd groter. 6 uur rijden naar Kampala, op de luchthaven een paar uur wachten, maar geen vlucht. >30 graden, hoge luchtvochtigheid, geen borden, geen schermen, geen balies, en niemand die iets weet. Snel een andere vlucht laten boeken door iemand vanuit Nederland zodat ik in ieder geval vandaag nog naar Nairobi kon komen. Vlucht vertrok een uur te laat. Ik had een irritante Indiër naast me. De shuttle service van het hotel heeft me een half uur laten wachten op de luchthaven. Mijn hotelkamer is een appartement met twee douches. Nu hebben ze in Afrika nogal eens een douchekop waar de heater in zit. Daar staat 230 Volt op. En er kwamen blauwe vonken uit. En dat in combinatie met water… dan maar niet douchen. Oftewel, ik had een knap verrotte dag vandaag.
Dodelijke douchekop
Onderweg in Afrika
Vrijdag
Vlucht Nairobi – Amsterdam. Waar ik als frequente reiziger echt heel gelukkig van kan worden, is een vrije stoel naast me. Top vlucht dus 🙂 In Nederland is het dream-team weer verenigd. We hebben elkaar deze maand maar een paar dagen gezien door al onze reizen, dus tijd om weer gezellig samen thuis rond te hangen. Ik schreef eerder deze week al een blog over hoe dat is om allebei te reizen voor ons werk.
Vrije stoel naast me, yeah!
Zaterdag
Pony dag!! Eerst hoefsmid, toen paard van een vriendin gedaan en daarna met mijn pony lekker door de bossen scheuren om goed uit te waaien. Dan is je dag zo al bijna voorbij. Mijn koffer even snel uit gepakt (lees: ondersteboven in de wasmand gekieperd). Alles was rood van het stof uit Afrika. Toen naar Maarten gekeken hoe hij de vloer van onze bos-wc aan het leggen was. Zodra de wc af is, zal ik jullie laten zien wat een bos-wc is. Het is trouwens niet een wc in het bos, of één of ander eco-toilet. Het is een wc in bos-stijl. Lekker cryptisch weer 😉
Soura bij de hoefsmid
Zondag
Nog meer paard vandaag. Samen met een vriendin de bossen onveilig gemaakt. Tot we een groep husky’s tegen kwamen, of eigenlijk twee groepen. Toen maakten we niks onveilig, toen waren we gewoon bang. Eén groep husky’s hoorde bij een man, de andere groep bij een vrouw. De groep van de vrouw bleef netjes zitten. De groep van de man stond te stuiteren en te blaffen. Hij had de honden om zijn middel gebonden. Maar hij moest al zijn gewicht in de strijd gooien om de honden bij zich te houden. Ik gok dat het van die wedstrijd husky’s waren. Maar we hebben het overleefd en konden weer verder met het bos onveilig maken. De middag heb ik gevuld met kraamvisite. Dus dat betekende veel poep-verhalen, scheet-verhalen, verhalen over slaaptekort en echt-scheidingen. Ik zal jullie niet verblijden met een poep-foto 😉
Dreams don’t work unless you do!