Wauw, wat een eerste week was dit. 2017 is superfijn begonnen.
Op 1 januari heb ik het besluit genomen om eindelijk met mijn eigen blog te beginnen. In eerste instantie was ik er super enthousiast over. Daarna raakte ik helemaal gestrest van alle tips in de honderden blogs die zijn te vinden op internet. Het klonk als onbegonnen werk om überhaupt van start te gaan. Zoveel keuze, zoveel opties, zoveel om aan te denken. Ongetwijfeld zal er de komende tijd nog heel wat gepielt worden aan mijn blog. Behalve stressen over hoe ik een blog moet beginnen, heb ik nog meer gedaan deze week.
Maandag
Maandag kwam ik op kantoor en dacht ik voor een fractie van een seconde dat ik ontslagen was. Gelukkig was het slechts een onaangekondigde verhuizing van het halve bedrijf. Die dag kreeg ik nog meer eerste wereld problemen te verwerken. Ik mag elke dag genieten van een hele fijne bedrijfskantine. Voldoende vega-opties, een lekkere salade bar, luxe broodjes en nog veel meer fijns. Elke dag iets anders, gezond of ongezond, makkelijk of zelf maken. De schok kon bijna niet groter toen ik er deze week achter kwam dat we een contract met een nieuwe cateraar hebben. Niks geen luxe broodjes en de vega opties zijn beperkt tot een broodje kaas.
Gelukkig ben ik realistisch genoeg om te zien dat ik zit te zeuren. Zoals mijn moeder altijd al zei “kindjes in Afrika, die hebben het zwaar”.
Hartstikke waar. En toch mis ik mijn cranberry-mais broodje. Ik zie deze nieuwe cateraar maar als een kans om dit jaar wat vaker mijn eigen lunch te maken en daarmee geld te besparen.
Dinsdag
Alle collega’s kwamen terug van vakantie. Nog meer geklaag over de verhuizing. Inmiddels had ik mijn doos met bureau inhoud gevonden en kon ik weer redelijk normaal mijn werk doen. Althans; mijn bureau is nu zo groot als een postzegel en we delen een kleine vergaderzaal met 8 man. Gelukkig is het tijdelijk.
Woensdag
Tot laat in de avond met de Airbnb gasten zitten kletsen. Twee 19-jarige studenten bouwkunde die samen een paar dagen weg waren om de mooie architectuur van het Openlucht Museum en Kröller Muller Museum te bewonderen. Ik ken eigenlijk helemaal geen 17-23 jarige mensen. Het is fascinerend om te zien hoe deze bijna volwassenen nog helemaal niet af zijn (of in ieder geval deze twee exemplaren niet).Ik vraag me af of ik ook zo was toen ik 19 was en net op mezelf was gaan wonen. Misschien dat mensen opgegroeid in de YouTube generatie dat antwoord over een paar jaar wel hebben wanneer ze zichzelf op YouTube terug zien als 19-jarige.
Donderdag
Voor het eerst sinds we met Airbnb gasten bij ons thuis ontvangen, hebben de gasten een fooi voor ons achter gelaten vanwege onze fijne service. Echt super schattig. De rest van mijn werkdag gevuld met het schrijven van een plan van aanpak voor de distributeurs in Oost Afrika.
Vrijdag
Met een nieuw kalenderjaar, begint voor de distributeurs ook weer een jaar met nieuwe kansen en nieuwe omzet. Ik heb mijn hele werkdag gevuld met het bellen van een deel van de distributeurs om de plannen voor 2017 te bespreken. Welke projecten zullen we eens starten? Seminars en trainingen dit jaar? Beurzen die we gaan bezoeken?
Aan het eind van de werkdag kwam mijn moeder langs om de laatste overnachtingen te boeken voor onze reis naar Zuid Afrika. Met mijn broertje, mijn ouders en Maarten gaan we 3,5 week door het oosten van Zuid Afrika reizen. Ik heb nu al zin in de Casart Game lodge die we geboekt hebben, maar daar lees je vast nog veel meer over de komende maanden.
Hier zie ik mezelf wel zitten
Zaterdag
Het is jammer dat het zo hard heeft gevroren de afgelopen dagen. Daardoor is de ondergrond erg hard. Komt daar ook nog eens een Code Oranje van het KNMI overheen en onze jaarlijkse nieuwjaarsrit van alle paarden bij ons op stal moest afgelast worden. Geen lekkere warme erwtensoep wanneer we helemaal verkleumd terug komen van stal. Dan maar lekker voor de open haard zitten de hele dag bezig met de voorbereiding van mijn reis naar Kirgizië.
Haard vuur op zaterdag
Zondag
Vandaag nog een paardrij dag. Eigenlijk is voor mij elke dag een paardrijdag, maar vandaag was toch wel een meer speciale dag. Mijn paard ging op springwedstrijd met een stalgenootje van me. Misschien moet ik eerst even vertellen waarom dat zo bijzonder is. Mijn paard is een stresskip als er veel gedoe om d’r heen is en dan kan ze zich niet goed concentreren. Bij een springwedstrijd is er veel gedoe en dat is niet heel praktisch als je als paard je aandacht bij de hindernissen zou moeten houden en niet bij het publiek. Desondanks natuurlijk ontzettend trots op mijn paard (en Kitty die dolgraag een rondje met haar wilde springen). Ik spring met gemak meer dan een meter met mijn pony, maar met stress en Kitty die haar eigenlijk nooit rijdt, hebben we ons opgegeven voor het kinderparcour.
Keep calm and eat your lunch!
En ik denk nog even terug aan de lekkere lunches van 2016.