De eerste week van het nieuwe jaar en ik gooide meteen maar mijn verdraagzaamheid het raam uit. Maar eerst konijnenspam want ook in het nieuwe jaar zitten die kleine slopers niet stil.
Ravage. Weer een bak gesneuveld. Fijn van die binnenhuisarchitecten
Maandag
1 januari 2018 begon met het lastige dilemma over de titel van dit weekoverzicht. Moet ik nou verder gaan met week 53 of opnieuw beginnen bij week 1?
Eindresultaat verfproject: donkergroen achter onze bank
Soura zat ook vol dilemma’s. Optie 1: rennen. Optie 2: hysterisch rennen. Optie 3: hinnikend, hysterisch rennen. 1 januari is een dag waarop ze voor geen meter spoort. Ze heeft zo veel stress van het geknal om middernacht dat er de volgende dag eigenlijk geen land mee te bezeilen is. Nu is het ook geen zeepaardje, dus zeilen is sowieso niet haar ding.
Het kostte me al 15 minuten om haar langs een fietskar te krijgen die er gisteren nog niet stond. Als een wilde hengst stond ze naast me te dribbelen. Ik ben vijf keer naar de wei en terug gelopen om haar te laten zien dat de wei er nog gewoon is dus dat ze niet zo hysterisch achterom hoeft te kijken naar mogelijke vluchtroutes voor die levensgevaarlijk, stilstaande fietskar. Maar alles kwam gelukkig goed. We hebben ontspanningsfitness en spelletjes gedaan terwijl ik stond te luisteren naar drie irritante kinderen met hun ouders die naar me stonden te kijken. “Mamma, zij heeft een zweep, das toch zielig?”, “Mamma, dat paard zit aan een touw vast, dat kan toch niet?”. Het enige wat ik dacht was “Mamma, als je er niet heel snel iets aan doet, dan laat ik je kinderen zien waar ik die zweep ook heel graag voor zou gebruiken.”
Yep, ik begon het jaar met erg veel vredelievendheid, empathie en mededogen. F*ck mededogen en verdraagzaamheid, ik heb geen zin aan gezeur aan mijn hoofd op 1 januari. De meeste ouders volgens mij ook niet, want in de anderhalf uur dat ik op stal was, hoorde ik vijf kinderen een vreselijke woedeaanval en hysterische driftbui krijgen. Combineert vast lekker met de kater van de ouders.
Knappe Soura met steigerkunstjes. Ze valt me hier dus niet aan 😉
Dinsdag
Ik werd moe wakker. Op maandag was de finale van het darten met de 16-voudig wereldkampioen Phil Taylor en die eindigde natuurlijk laat. Toen ze melden dat hij 16-voudig wereldkampioen was, bedacht ik me ineens dat ik misschien al zijn wereldkampioenschapoverwinningen (behalve de eerste drie) heb gezien. Wat erg! Ik ben een dart-groupie geworden.
Ik was echt helemaal alleen op kantoor. Tijd om naakt over de verdieping te rennen. Komt ineens de directeur langs voor een praatje. Blijkbaar verveelde hij zich ook op deze eenzame kantoordag. Gelukkig kon ik me verstoppen achter alle kado’s van distributeurs. Zo schattig met hele lieve kaarten erbij.
En een lief kaartje erbij
Na mijn werk ging ik langs bij het Syrische gezin. Zij was blijkbaar vergeten dat ik langs zou komen en had haar hoofddoek niet op. Boeit mij niet, maar haar blijkbaar wel. Dus ze schrok zich een hartverzakking. Haar man legde mij uit dat in het verleden alleen de vrouwen die slaven waren rondliepen zonder hoofddoek en dat zij niet wilde dat mensen minder of haar dachten. Het enige wat ik dacht was ‘ben ik nu een slaaf?!?!’.
Gezellig samen eten
Woensdag
Na het werk en na Soura was het tijd om naar Nijmegen te gaan. Ergens in één of andere woonwijk hadden ze echt een ontzettend leuk café waar ze een kledingruilbeurs organiseerden. Ik kom niet heel veel in Nijmegen, maar tot nu toe is het de leukste plek die ik bezocht heb. Dus zoek je nog eens iets leuks in Nijmegen buiten het centrum dan kan ik je Café Buur aanraden.
Ik ging met een zak kleding heen en kwam met hele leuke kledingstukken terug. Ik had een lichtgrijs pak van hele dikke stof mee genomen. Ik heb dat pak gekocht toen ik 20 was of zo (dat is dus lang geleden 😉 ) en alleen in het begin ooit eens aangedaan naar sollicitatiegesprekken. Al die jaren bewaarde ik dat pak want je weet maar nooit, maar ik ging dat pak toch nooit meer aan doen want de pijpen waren eigenlijk net te kort voor mijn lange bene. Ik schaamde me zelfs dat ik zo’n ouderwetse outfit bij de stapel legde. En weet je wat? Dat ontzettend lelijke pak was dus binnen 10 seconden weg. Het meisje wat het pak aan het passen was zei wel…’hmm mijn oma moet de broekspijpen wel inkorten’.
Ik moet mijn moeder ook maar eens bellen. Ik had een hele mooie jurk gescoord, maar daar moet ook wat aan vermaakt worden. Aangezien ik niet eens de gaten in mijn sokken normaal kan dichten, moet ik ook voor elke kledingreparatie naar mijn moeder. Ik ben zo’n independent woman 😉 .
Cafe buur Nijmegen
Gezellig aan de bar bij Cafe Buur
Donderdag
Ik wilde eigenlijk een dag vrij omdat ik zaterdag alweer naar Schiphol vertrek, maar het weer was zo slecht dat ik toch niet met Soura het bos in kon dus ben ik toch maar gaan werken. Dan neem ik mijn weekend wel terug wanneer de zon weer een beetje schijnt.
In de avond aten Maarten en ik bij zijn collega’s (mijn oud-collega’s). We hebben allemaal hetzelfde werk dus de geniale anekdotes vlogen over tafel. Van het rennen van 80 km hardloopwedstrijden in Japan tot het meest vieze eten per continent.
Thuis vond ik mijn nieuwe duurzame experiment op de deurmat. Ik ga wasbare wattenschijfjes uitproberen. Eens kijken of ik daarmee de wegwerpwattenschijfjes de deur uit kan doen.
Wasbare wattenschijfjes van Lana Luna
Vrijdag
Vrijdag gaat de boeken in als een niet noemenswaardig dag, Niks noemenswaardigs op mijn werk gebeurd. IT-support heeft mijn volledig gewiste map met presentaties terug weten te halen, op zich wel handig voor mijn training komende week. Maar dat was het dan ook wel weer voor de dag.
Geen noemenswaardige avonturen op stal met Soura en geen noemenswaardige avond. Ik stond voor de deur bij mijn vrijwilligerswerk maar hij was de afspraak vergeten, dus helemaal voor niks gegaan. Dit was ook de laatste keer dat ik zou gaan, dus misschien was hij gewoon beledigd dat ik niet meer wilde komen.
Je moet alles wel goed in de gaten houden natuurlijk
Zaterdag
Poeh, volle dag op zaterdag. Eerst ging Soura voor een nagelbehandeling naar de hoefsmid en daarna voor een stevige bilspiertraining met mij de bossen in. Deze keer geen spectaculaire verhalen, gewoon een hele goede training.
Thuis met Maarten (en onder toeziend oog van twee konijnen) de moestuin veranderd in Fort Knox. Hopelijk houden we ze daarmee buiten deze zomer zodat we ook af en toe zelf een aardbei uit eigen tuin kunnen eten. We hebben twee konijnen die vooral heel veel stuk maken dus we moeten alles eerst door Vitesse hooligans laten testen om te kijken of het wel zal houden bij onze konijnen.
Op zondag vertrekt mijn vlucht heel vroeg, dus ik ben op zaterdag alvast naar Schiphol vertrokken. Dan kan ik tenminste een redelijk normale nacht slapen. Maarten ging gezellig mee. Het voelde net als een dagje uit zo met z’n tweeën op een hotelkamer.
Hippe design kamer in Citizen M op Schiphol
Zondag
Vroeg eruit voor de vlucht naar Zürich, overstappen in Zürich en door naar Nairobi. Het is tijd om de zon tegemoet te vliegen. Dit is voorlopig de laatste reis. Ik heb nog geen nieuwe reizen voor mijn werk gepland zolang ik de werkzaamheden die ik van een collega over moet nemen, niet over kan dragen. De werkdruk ligt nu zo hoog dat elke week die ik in het buitenland door breng voor enorme achterstand zorgt.
Mooie lucht boven de Alpen
Ik zat me ook te bedenken dat als ik alle landen waar ik een tussenstop heb gemaakt ook mee zou tellen dat ik dan niet op 48 maar op 56 (of 57 als je Taiwan mee telt) landen uit kom. Acht landen waar ik wel ben geweest en soms zelfs van de luchthaven af ben geweest en zelfs een stempel in mijn paspoort heb maar die ik toch niet gezien heb.
Zo vlieg je boven sneeuw
En zo vlieg je boven een dorre woestijn
Ik zat vanaf de grens met Egypte uit het raam te staren. Anderhalf uur lang zag ik niks dan zand in een harde, dorre, zware, eenzame wereld; de Sahara. Anderhalf uur lang geen weg, geen huis, geen dorpje, geen bosje, geen leven; echt helemaal niks.
Mocht je ze gemist hebben?
Mocht je ze gemist hebben, dan vind je hieronder de blog die deze week ook online is gekomen.
Natuur op Gran Canaria die je echt niet mag missen. Met het Nederlandse weer waar je niet per se heel vrolijk van wordt, is dit het perfecte moment om te ontsnappen naar zonniger oorden. Gran Canaria is een hele fijne bestemming om in de winter naar toe te trekken. Niet alleen vanwege de zonuren maar vooral ook vanwege de mooie natuur. Droom weg bij de zonnige foto’s in deze blog.
Review; paardrijden Tunesië, Djerba (meerdaagse vaste standplaats). Zin om na al die paardrijverhalen van mij ook eens op paardrijvakantie te gaan? Misschien is een vakantie in Tunesië dan wel iets voor je? Zoek je hele fijne hengsten om te rijden, een Nederlandse eigenaresse die heel goed met haar dieren om gaat, maar boven alles een fantastisch uitzicht tijdens de ritten? 